Spora część rodziny poczynając od dziadka związana była z architekturą i sztuką. Ojciec prowadził własną pracownię architektoniczną; jako mały chłopiec spędzałem w niej wolne chwile chłonąc jej aurę i przekopując się przez stosy kalek, kreślarskich przyborów, makiet budynków i miast. Gdy w trakcie studiów architektonicznych na Politechnice Gdańskiej nadarzyła się możliwość wyjazdu na rok do Madrytu, długo się nie zastanawiałem – zaważył szacunek i sentyment do klasycznej architektury. Doświadczyłem wtedy codziennego obcowania z pięknem zabytkowego miasta. Uczelnia, do której uczęszczałem mieściła się w XV-wiecznym budynku – pierwotnie był to zakon Nuestra Señora del Carmen. Kamienne, grube mury z zewnątrz nagrzane słońcem w środku dawały przyjemny chłód. Dopełnieniem wrażeń była aleja cyprysów rosnących przed wejściem i ta jedyna, niepowtarzalna woń igliwia, żywicy i okrągłych charakterystycznych szyszek – to wszystko działało na zmysły i było na wskroś autentyczne. Przylegająca bezpośrednio do budynku nawa kościoła z XVII wieku przekształcona została w kilkupoziomową bibliotekę. Można było studiować książki o architekturze mając na wyciągniecie ręki kolebkowe sklepienie. Te doznania i doświadczania wpłynęły na moje podejście do projektowania. Pojmuję je jako holistyczny proces, w którym każdy element budynku, jego przyszły użytkownik i otaczająca przyroda współtworzą całość. Twardo stąpam po ziemi, cenię solidność i planowanie, ale równocześnie jestem ciekawy świata i lubię mierzyć się z projektami, które zmieniają życie na lepsze. Dlatego lubię wykraczać poza okresowe mody i współczesne szablony – projektuję budynki oddziaływujące na wszystkie zmysły, by mieszkało się w nich dobrze i zdrowo.
